Ineens was het stil op She’s Changing Lanes (nu Koffie Digitalix). Zat mijn hoofd te vol om te schrijven. Vloog het leven voorbij. En dat allemaal door een sollicitatiebrief die ik niet had moeten versturen.

Door die brief werd ik uitgenodigd voor een gesprek. Dankzij het betreffende gesprek werd een kleine fout in mijn ander-werk-zoek-plan zichtbaar. Een nieuwe baan is leuk maar een nieuwe uitdaging is 100 keer beter. Gelukkig zat er tijdens het gesprek nog iemand aan tafel die dat besef had en met mijn toestemming stuurde zij mijn CV door naar de accountmanager van de projectorganisatie waar zij voor werkt. Dat was vorige week maandag rond de klok van 2 uur.

Om drie uur belde de accountmanager; hij had een mogelijke vacature voor mij. Had ik wel eens met de softwarepakketten X, Y en Z gewerkt. ‘Nee,’ antwoordde ik eerlijk. De woorden van een van de deelneemsters van de Walk & Talk een paar weken eerder kwam bovendrijven. ‘Jij gaat als een man solliciteren,’ had zij gezegd. ‘Die gaan er altijd van uit dat zij alles kunnen.’ ‘Nee,’ zei ik nogmaals, ‘Maar ken je één HR-pakket, dan ken je ze allemaal.’ Mijn gesprekspartner was het met mij eens.

‘Het betreft een functie voor 20 uur,’ vervolgde hij zijn verhaal. ‘Beetje weinig,’ was mijn reactie, ‘maar met het juiste salaris…’ Of hij mij bij de werkgever mocht voorstellen. ‘Natuurlijk,’ was mijn reactie.

Eén uur later belde hij weer. De werkgever wilde graag het gesprek met mij aangaan. ‘Oh ja, hoeveel wilde je ook alweer verdienen?’ Vijf minuten later hadden we een bedrag, exclusief reiskosten, vastgelegd en gaf ik mijn vrije dagen door. Zo snel kan het gaan. Ik was er gewoon een beetje hyper van.

De afspraak werd voor afgelopen dinsdag gemaakt. Om elf uur maakte ik kennis met de accountmanager en kreeg wat achtergrondinformatie over de organisatie waar hij voor werkt. Om twaalf uur meldde wij ons samen bij de werkgever voor het sollicitatiegesprek.

Was ik van te voren al enthousiast over de functie-inhoud, tijdens het gesprek merkte ik dat mijn bloed sneller ging stromen. In mijn hoofd werden verbanden gelegd, lijntjes getrokken. Hoewel ik een gruwelijke hekel heb aan de term ‘… een functie op het snijvlak van…’ word ik echt wel heel enthousiast van functies op het (vergeef mij de uitdrukking) snijvlak HR en ICT.

Nee, ik heb de functie niet gekregen. Aan de door mij geventileerde kennis en kunde heeft het niet gelegen. Er was geen klik op het persoonlijk vlak en die is, net als in alle relaties, broodnodig. Wel heb ik bruikbare feedback over mijn bijdrage aan het gesprek ontvangen waar ik iets mee kan. Maar het allerbelangrijkste is: ik kan mijn zoekopdracht nog verder aanscherpen! Bovendien zoek ik niet meer alleen! En dat allemaal dankzij een sollicitatiebrief die ik nooit had moeten versturen. 😉