Straight to the hips

Buiten koffie, tassen, Japanse planners en sushi heb ik nog een verslaving: chocolade. Maar daar waar ik na drie koppen koffie, twee tassen, een planner en een massa sushi nog wel van stoppen weet, is dat bij chocolade niet het geval. Ongeacht het formaat van de reep of letter, eenmaal aangebroken moet het op.

Moeltje zou zeggen,, it goes straight to the hips en mijn kleren zeggen dat hij gelijk heeft. Mijn goede voornemen voor december 2020 and beyond was dan ook, geen chocolade in huis halen. Als het er niet is, mis ik het niet.

Op een kleine terugval rond mijn verjaardag na (ik kocht een halve liter chocolademousse en evenzoveel slagroom) hield ik mij keurig aan mijn voornemen. Er kwam geen kruimel chocolade in huis. Tot vandaag. Vanmorgen na mijn ochtendwandeling maakte ik de brievenbus leeg en buiten een aantal kaarten vond ik twee platte pakketjes met daarin, jullie raden het al, chocolade.

Ondanks dat het pijn doet hoop ik diep van binnen altijd dat de chocolade sporen van gluten kan bevatten. Dan kan ik er makkelijk vanaf blijven. Hoe je het ook bekijkt, ik had geluk en pech. Geluk dat de inhoud van één van de dozen beslist geen gluten bevat, en pech dat de inhoud van één van de dozen beslist geen gluten bevat. De inhoud van de andere doos, hoewel van een meer dan goed merk, kan volgens mijn geheugen wel sporen van gluten bevatten.

Voor die laatste doos heb ik een goed ‘tehuis’ gevonden; daar gaat iemand binnenkort blij van worden. En die andere doos?

Die geef ik nog max 24 uur en dan is alle chocolade en zijn alle noten verdwenen en heb ik geen last meer van de drang om nog één klein stukje chocolade , echt maar eentje te pakken.

Inderdaad, sommige problemen lossen zich vanzelf op… Dan ga ik nu verder met berekenen hoeveel ommetjes ik moet wandelen voordat ik die chocolade en de noten weer van mijn heupen heb gelopen. 😉