Mondkapje

De afgelopen week had ik vakantie en één van de eerste dingen die in het gedrang kwam was mijn ommetje wandelen. Geen zin, te koud, te nat, geen zin. Had ik geen zin al genoemd?

Eigenlijk had ik vandaag weer geen zin, maar toen Collega in de groepsapp melde dat zij na de feestdagen en de quarantaine weer ging beginnen dacht ik, vooruit met de geit. Ik pakte mijn telefoon, trok mijn jas aan, vond een gebruikt mondkapje in mijn zak en gooide het in de was.

Een minuut later stond ik buiten en dacht, gadverjup, wat is het koud. Maar ja, eigenwijs en dus toch de koudste route, die langs het water, kiezen. De wind waaide over de Maas heen, koud in mijn gezicht. Ik was blij met muts en sjaal. Mijn neus vertoonde ijspegelneigingen en ik dacht, had ik dat stomme kapje maar niet in de was gegooid.

Iets met berouw komt na de zonde en spijtoptant zijn. Morgen doe ik twee sjaals om. Eentje voor mijn nek en een voor mijn neus.